Wat vooraf ging in deel 1: mijn cliënt, een bekende filmregisseur, vindt een Ferrari in zijn nieuwe huis in Amsterdam-Zuid. Justitie eist de wagen op maar grijpt naast de buit. De buurman, de consul van Israel, regelt een CD-nummerbord. Dan vraagt de vrouw van de filmregisseur een scheiding aan. Ze eist de helft van zijn vermogen op. Het geld van de filmregisseur zat vast in het huis en met stenen kun je niet betalen. Daarom legde de ex beslag op de inboedel die bestond uit een unieke verzameling schilderijen van Herman Brood. Nu ging het mis.

Veiling in het Hilton

De ex organiseerde op zaterdagavond een veiling in het Hilton via een deurwaarder. Die was niet zo rijk maar ze ging toch een tijdelijke relatie met hem aan. Een deurwaarder is wel handig om te kennen als je nog moet afrekenen met je ex. We moesten een list bedenken. Mijn cliënt de filmregisseur zat krap bij kas. Zijn laatste film was een groot succes geweest in 1985. Sindsdien had hij zich vooral bezig gehouden met geld uitlenen aan zijn goede vriend Herman Brood. Het gevolg was dat hij een enorme Brood-verzameling had, want Herman had nooit geld, maar had wel de middelen om creatieve momenten op te roepen. De collectie was getaxeerd op een miljoen. De consul was wel in voor een geintje, dus ging hij mee naar de veiling. Daar zaten ze opgewonden op hun kans te wachten, roerend in zo’n plastic koffiebekertje: Brood-verzamelaars. Babyboomers. Stellen met geld, klaar om hun verzameling aan te vullen. De deurwaarder deed erg serieus en belangrijk de hele tijd en ging van start. Toeval of niet, er was ook een fotograaf met een enorm toestel in de zaal (een freelancer van De Telegraaf) die close up foto’s van de aanwezigen nam. Hij stootte voortdurend koffiebekertjes om. Annie, de koffiejuffrouw van het Hilton, begon te krijsen. Nu pakte ik mijn kans. Wat moet je als je geen centen hebt en je ex veilt je dierbare spullen? Ik deed gewichtig, maakte mij bekend als de advocaat van de persoon wiens bezit hier executoriaal werd verkocht, die verkoos anoniem te blijven. “Mijn cliënt erkent deze veiling niet“, zei ik. Ik stelde alle kopers op voorhand aansprakelijk en sommeerde de deurwaarder de naam- en adresgegevens van de kopers direct na de veiling aan mij toe te sturen zodat ik de aankopen na aflevering weer in beslag kon laten nemen met het oog op restitutie naar de rechtmatige eigenaar. “Maar dat kan helemaal niet volgens de wet, deze veiling is wel hartstikke geldig” stotterde de deurwaarder en hij zwaaide met zijn penning. “Dat zullen we nog wel eens zien, ik heb al verlof van de rechter!”, zei ik, en op mijn beurt zwaaide ik met een afgestempeld vonnis uit een heel andere zaak die toevallig in mijn aktetas zat. Later zag ik dat het helemaal geen vonnis was, maar een zwemdiploma. Niemand had het door.

 Zaterdag gehaktdag

De bluf werkte, het effect was gigantisch. De babyboom-vrouwen stootten hun mannen aan. “Kom op Henk. Wegwezen hier, dit gedoe wil ik niet”. Binnen de kortste keren was de zaal leeg. Alleen de consul, de blonde ex, Annie en ikzelf bleven over. Ik sommeerde de deurwaarder om te beginnen met veilen. De consul kocht de hele bups voor nog geen 80 euro. Niet slecht voor een collectie van een miljoen. De blonde ex begon de deurwaarder volstrekt onredelijke verwijten te maken en liep stampvoetend weg. Het gaf niet, ik hoorde van Annie dat ze al een nieuwe vent met meer poen dan de deurwaarder aan de haak had geslagen en als ik een beetje mijn best deed, had ik over een paar jaar weer een leuke zaak erbij, zegt ze. Enfin, de deurwaarder vroeg aan de consul of hij misschien kon pinnen. Hij keek weer een beetje vrolijk want nu kon hij eindelijk ontdekken of zijn nieuwe mobiele pinapparaat ook op WiFi werkte. De consul wilde natuurlijk niet dokken, want het was niet de bedoeling dat het hem geld zou kosten. Dus zei hij dat zijn Ferrari geen achterbak had, dat hij diplomatiek onschendbaar was en zo, en hij eist op hoge toon verzekeringspapieren en aflevering van de Picasso’s op de ambassade in Den Haag, en wel zo snel mogelijk. De deurwaarder baalde nu echt stevig. Hij verlangde naar moeder de vrouw – die niets wist van de stiekeme affaire die haar held had met het blondje – elke zaterdag gehaktballen met jus en ‘s-avonds lekker samen op de bank naar de TROS TV-show kijken.  De deurwaarder ging toegevingen doen, in de trant van: als u nu cash 50 euro betaalt en die doekies meteen effe meeneemt, dan zijn we ook wel klaar voor vanavond.

Het dilemma

Ik was verwonderd. Als ze zelfverzekerd lopen te hameren in zo’n zaaltje dan lijkt het nog wat, maar als je even zegt dat je in een Ferrari rijdt en een raar accentje gebruikt dan blaas je ze zo omver. Het eindigde ermee dat de deurwaarder 500 euro cash wilde betalen om het transport af te kopen. De consul kreeg de smaak te pakken, hij wilde nog verder gaan met onderhandelen maar ik was er wel klaar mee, want ook ik verlangde naar mijn heilige avondje TV-show: Ivo Niehe ging eindelijk weer eens langs bij Nana Mouskouri en dat wil je niet missen. Gaat die deurwaarder me opeens toch een partij moeilijk doen dat hij een vrijwaring wil dat hij nooit aansprakelijk zal worden gesteld door mijn client als er gedoe van komt. Krijg je dat weer. “Kent u mijn uurtarief?” zeg ik. De man loopt rood aan en stond voor een hels dilemma. Hij koos verstandig, trok zijn portemonnee en rekende meteen de toeslag af voor het vrijwaringsdocument. We beloofden hem zwart op wit niet te claimen (zonder dat we dat konden garanderen natuurlijk). Ik schreef het zelf met de hand op de achterkant van het zwemdiploma (A) en gaf meteen dat groene stickertje dat je op je zwembroek kunt naaien erbij. Zegt Annie, echt zo’n Amsterdamse die er altijd meteen bovenop zit, dat hij dat naaien voortaan met zijn eigen vrouw moest doen. Ik stuurde de filmregisseur een sms’je. Hij zat in barretje Hilton te wachten met wat oude kameraden uit de business. Hij kon binnenkomen om zijn Broodjes op te halen. De deurwaarder moest sjouwen want ze hadden teveel gezopen.

Klik hier naar deel 1

Je kunt de Advocatenverhalen volgen op LinkedIn. Klik hier.

Wil je meer weten over de innerlijke wereld van Donald Trump, 7 x failliet en nu President? Neem hier een kijkje in de ziel van een echte vastgoedman en je weet hoe hij zijn spel speelt.