Een grote Amerikaanse slee arriveerde voor ons kantoor. De partners riepen direct dat de jongste stagiair de zaak maar moest maar doen – dat was ik dus. Het waren rockers.

Ze zouden voor het eerst op TV komen en in grote zalen optreden – een kwestie van tijd, want hun doorbraak was nabij. En nu hadden ze gehoord dat het dan wel handig was om algemene voorwaarden op te stellen. Of ik die kon maken? Natuurlijk.

Geen duralex!

De leadzanger, Bertus, had wel eens last van glaswerk op het podium. Dat dan eerst door de lucht heen vliegt en hard aan kan komen, zeg maar. Dus de zaaleigenaars moesten vanaf nu maar over op plastic. Van dat dunne plastic, dat je niet naar het podium kunt gooien, want dan breekt het in je handen. Geen duralex in elk geval. Dus zet dat er maar in. Prima, zeg ik: dat wordt dan artikel 1.

De inwendige mens moet ook verzorgd worden. Dus graag voor aanvang van de act in de kleedkamer gereed zetten: vijf kratten bier (gekoeld) en drie flessen Spa rood voor de drummer, de enige van de band met een sixpack. Artikel 2; ook dat kwam er in.

Nu kwam de syntheziser man. Optreden maakt hongerig: 25 bruine boterhammen met Khomeinykaas en een stuk of 15 met hagelslag. Liefst ook meteen in artikel 1 bovenaan.

Pretentieus!

Nu begon ik toch wat tegengas te geven. Of ze niet komeinekaas bedoelden en of een serieuze zaalverhuurder echt boterhammen met hagelslag voor de heren zou gaan smeren. Ik bedoel, je kunt toch beter je eigen lunchtrommeltje maken? Beter dan zo’n zacht kantinebroodje. En ik kan ook niet alles in artikel 1 zetten. Je hebt ook een artikel 2 en 3 nodig. Anders moet je artikel 1 onderverdelen in leden (lid 2, lid 3, lid 4, enzovoort), maar dat wordt wel erg pretentieus, zei ik.

Na dat woord volgden glazige blikken en een lange stilte.

Toen kregen ze wat woorden onderling. De ene hield niet van hagelslag en de ander wilde geen Khomeinykaas maar boerenbelegen. De gitarist vond dat ik wel gelijk had, je kunt beter je eigen lunch meenemen, zei hij, en je wordt pas serieus genomen als je minimaal 10 artikelen in je algemene voorwaarden hebt (dat klopt). Alleen dat van die plastic glazen moest er wel in komen te staan want ze hadden wild publiek, zei hij veelbetekenend. Toen pakte hij zijn gitaar. Ik herkende de melodie van: “Ik zag twee beren…..” Iedereen lachen, en we kwamen er verder wel uit.

Geven en nemen

Enfin, een paar dagen later waren ze klaar. 12 artikelen, netjes geformuleerd, al zeg ik het zelf. Mooie algemene voorwaarden. Een beetje te laat komen was niet zo erg (lees: pech voor het publiek) en een TV-optreden gaat altijd voor andere afspraken. De band was nooit ergens aansprakelijk voor, ook niet als een dronken bandlid zijn fans aanpakte. De zaalverhuurder was uit principe wel aansprakelijk voor alles wat er mis kon gaan en de fans? Die konden juridisch gezien nergens over klagen. De lunch maakten ze zelf wel, en het bier stond voortaan koud op straffe van een forse dwangsom. Algemene voorwaarden: geven en nemen.

De heren hadden nog twee, drie wijzigingen toen ze het concept gelezen hadden. De drummer was overgegaan op Spa groen en de dwangsom kon duidelijker worden geformuleerd: het bier moest en klaar staan, en de juiste temperatuur hebben. Dus dat werd uitgesplitst. Verder was het OK. Ik deponeerde de algemene voorwaarden bij de rechtbank en kreeg een mooie akte met een stempel terug. Voortaan was alles netjes geregeld.

Dit was een kort verhaal in de serie “Advocatenverhalen”. Bekijk en volg hier de andere verhalen.